این نوع از کابل­ها که در واقع برای تشخیص و آشکارسازی آتش سوزی در مدار بکار می­روند، به سه دسته کلی کابل دیجیتال، کابل آنالوگ و کابل فیبر نوری تقسیم می­گردند که در ادامه به شرح آنها می­پردازیم:

دسته اول : کابل LHD دیجیتال

این دسته از کابلها از دو رشته تشکیل شده است که هر رشته دارای یک مغزی فلزی به همراه روکش از جنس ماده پلیمری می باشد که به هم تابیده شده اند. وظیفه این رشته سیمها این است که مدار الکتریکی به وجود آمده را بصورت مداوم پایش کند. در صورت حفظ جریان و بالطبع حفظ مدار، نتیجه گیری می گردد که مدار در حالت عملکرد صحیح بدون هیچگونه اتش سوزی و قطعی می باشد. در صورت وقوع حریق و ذوب شدن و از بین رفتن پوشش پلیمری، دو رشته مغزی فلزی به هم اتصال کوتاه شده و به این ترتیب حریق بوجود آمده آشکارسازی می گردد. در این حالت، تنها متوجه شرایط آتش سوزی می شویم اما مکان دقیق حریق قابل شناسایی نمی باشد.

دسته دوم : کابل LHD آنالوگ

در این حالت از این اصل الکتریکی استفاده می گردد که حریق باعث بوجود آمدن اتصال کوتاه در مدار می­گردد و اتصال کوتاه نیز به نوبه خود باعث تغییر مقاومت و امپدانس در مدار الکتریکی می­شود. فلذا با اندازه گیری و پایش مداوم امپدانس، قادر به شناسایی شرایط حریق و حتی مکان تقریبی حریق بوجود آمده خواهیم بود.

دسته سوم : کابل LHD فیبر نوری

کابل فیبر نوری LHD جزو طبقه بندی بسیار جدید از این نوع کابل می­باشد که در واقع از فلسفه شکست نور و برگشت آن از محل حریق استفاده می­کند. به این ترتیب که آتش سوزی باعث می­شود که درجه حرارت کابل در محل آتش نسبت به سایر نقاط کابل بیشتر شده فلذا نور ارسال شده از مبدا از آن نقطه شکست پیدا می­کند. طبیعتا مانند سایر سیستم های کابل­کشی فیبر نوری، این کابل نیز دارای دقت بسیار بالاتر نسبت به انواع فلزی می باشد.